Το δύσκολο κομμάτι, πέρασε. Το πολύ δύσκολο, έρχεται. Την άλλη Πέμπτη. Ο,τι μπορούσε να πάει καλά στον Ολυμπιακό, πήγε. Ο,τι μπορούσε να πάει στραβά στην Αστον Βίλα, πήγε. Ο Ολυμπιακός σκόραρε τέσσερα γκολ με πέντε τελειώματα on-target, ο παίκτης-κολώνα της Αστον Βίλα έκανε πέναλτι και έχασε πέναλτι, ο Χέσε που δεν είχε σκοράρει ποτέ έβαλε σε αυτό το ματς το πρώτο γκολ του με freak σπόντα, στο τέρμα στεκόταν ένας γκολκίπερ-καρέκλα στη θέση ενός (τιμωρημένου) γκολκίπερ-κλόουν, έληξε δύο-τέσσερα αγώνας που τα αναμενόμενα γκολ ήταν 1,37 με 1,20, η διαιτησία ήταν κούκλα. Δεν υπάρχει κανένα γκαραντί, ότι κάτι από όλα αυτά στο Βίλα Παρκ οπωσδήποτε θα ξαναγίνει στο Καραϊσκάκη.
Το πραγματικό γκαραντί του Ολυμπιακού στη ρεβάνς, είναι το ένα και μοναδικό. Αυτό που "είναι στο χέρι" του Ολυμπιακού. Αυτό που έκανε εκατό-μηδέν δίκαιη, τη νίκη του στο Μπέρμινγκαμ. Η προσωπικότητα του γκρουπ. Ο χαρακτήρας, να αψηφήσουν τη "δεύτερη σκέψη" ότι ρισκάρουν. Να βγουν στο γήπεδο, αγέρωχοι. Ευθύς εξαρχής, να παίξουν (τόσο) ψηλά. Να καθηλώσουν τον γηπεδούχο αντίπαλο, στο χαμηλό τέμπο. Να του πειράξουν, μες στο ίδιο το σπίτι του, το μυαλό. Οι κόκκινοι Fab Four, ολόκληρη η φανταστική φροντ-λάιν σε μια ευθεία, επίσης οι δύο χαφ ψηλός-κοντός που ήταν άλλο ένα ανάχωμα λίγο πιο πίσω από τους Fab Four, όλο αυτό ορθώθηκε σαν στενόχωρος τοίχος μπροστά στο αγγλικό build-up.
Ενώπιον του τοίχου, αυτοί έδειξαν να ταλαιπωρούνται στην έντιμη προσπάθειά τους να εμπιστευθούν τη διαδικασία. Το λεγόμενο trust the process. Ο Τσικίνιο ήταν ένα αριστούργημα, πώς μεθερμήνευσε τον ρόλο-εννιαμισάρι. Οι γραμμές τους, αποκόπηκαν. Εχασαν, την υπερπολύτιμη σύνδεση της επικοινωνίας. Η μπάλα έφτασε πρώτη φορά στον δικό τους σέντερ-φορ, στις...καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου. Ο σέντερ-φορ του Ολυμπιακού, ήδη είχε πάρει φωτιά καιρό πριν! Δεν βιάστηκαν να σηκώσουν τη μπάλα στον αέρα, πράγματι ήταν υπομονετικοί, θαρραλέοι, επίμονοι στο πλάνο. Και ευάλωτοι, σαν τσιγαρόχαρτο. Οι σέντερ-μπακ, πρακτικά έπαιζαν σαν "δυο ξένοι". Στο μεταξύ, η εξέλιξη είχε οπλίσει τον Ολυμπιακό με τρομακτική πνευματική δύναμη.
Στο τσιγαρόχαρτο, περιλαμβάνεται και η αδυναμία τους στις αμυντικές στατικές φάσεις. Δεν εγνώσθη, στη ροή της αναμέτρησης. Ηταν εγνωσμένη από ένα στοιχειώδες scouting, πριν την αναμέτρηση. Η επιλογή του Ιμπόρα μπροστά από τον Αντρέ Ορτα, είχε (και) αυτή την έννοια. Η επιλογή επιβεβαιώθηκε, στο πέναλτι. Ναι, το κερδίζει ο Ρέτσος. Ο Ιμπόρα είναι δίπλα στον Ρέτσο, ο πιο κοντινός, και με ένα μπλοκ-άουτ παίζει σημαντικό ρόλο στο να μη αμυνθεί η Αστον Βίλα, εναντίον του κτυπήματος του Φορτούνη στο κόρνερ, επαρκώς. Μικρές λεπτομέρειες, μεγάλες διαφορές. Εκείνη την ώρα, ο Ολυμπιακός έμοιαζε να έχει χάσει τον έλεγχο. Ηταν η κατ' εξοχήν φάση-στήριγμα, για την ανάκτηση του ελέγχου.
Το ανησυχητικό σκέλος της ανάγνωσης, αν θέλετε η δουλειά που πήρε ο Ολυμπιακός για το σπίτι ενόψει της ερχόμενης Πέμπτης, είναι ότι η Αστον Βίλα "το βρήκε" κάποια στιγμή. Το βρήκε, για καλά. Για την ακρίβεια συνέβη επί τη ευκαιρία του τραυματισμού του Ορτέγα, στο...τάιμ-άουτ που εκμεταλλεύτηκε ο προπονητής τους. Εκτοτε, άρχισαν να λειτουργούν με μια κάποια κανονικότητα στη ροή προς την επίθεση. Πλέον προσπερνούσαν τα αναχώματα, άνετα θα 'λεγε κανείς, καθ' οδόν. Εβγαλαν τις trust-the-process φάσεις. Τα δύο γκολ τους, ή και ορισμένες άλλες ολοκληρωμένες επιθετικές ενέργειες, ήλθαν "από τη διαδικασία". Φυσικά, διαθέτουν asset. Η κίνηση του δεύτερου φορ Ντιαμπί ανάμεσα στις γραμμές, είναι το νούμερο-ένα asset. Η ορμή και η ταχύτητα (αν και όχι η ευκρίνεια στην τελευταία απόφαση) των ακραίων μπακ, είναι asset.
Η δυνατότητα των στόπερ να μεταφέρουν τη μπάλα ταίζοντας τους ακραίους, επίσης είναι asset. Η έφεση του δεξιού εξτρέμ στο 1-v-1, το ίδιο. Πού έγκειται το ανησυχητικό; Εφέτος, όποτε ο φιλοξενούμενος στον Πειραιά "το βρήκε", ο Ολυμπιακός δέχθηκε τρία γκολ στο πρώτο ημίωρο (και, συνολικά, τέσσερα) από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, δύο γκολ μέσα σε έξι λεπτά από τη Φενέρμπαχτσε, τέσσερα γκολ από τον ΠΑΟΚ, τρία γκολ από τον Παναθηναϊκό, δύο γκολ μπαμ-μπαμ από την ΑΕΚ. Είναι ο αληθινός λόγος, ότι "τίποτα δεν τελείωσε". Δεν είναι μια κουβέντα...απλώς για να μη πάρουν αέρα (λες και πρόκειται για μωρά παιδιά!) τα κεφάλια των παικτών του Ολυμπιακού. Είναι ένας λόγος, καθαρά και μόνο ποδοσφαιρικός. Ο προπονητής και οι παίκτες του Ολυμπιακού, προφανέστατα έχουν αυτή την επίγνωση.
Η συνολική αίσθησή μου είναι ότι η Αστον Βίλα συγχύστηκε, παγιδευμένη σε αυτή την αιώνια ανοησία των προτεραιοτήτων. Top-4 στην Πρέμιερ Λιγκ, για Τσάμπιονς Λιγκ; 'Η ένα τρόπαιο, ενόσω κοντεύουν τριάντα χρόνια από το αμέσως προηγούμενο; Κατέληξε, το πιο ευχάριστο νέο που ακούστηκε όλη νύχτα σε μεγάλη ακτίνα περί το Βίλα Παρκ, γι' αυτούς να είναι...η ήττα της Τότεναμ στην έδρα της Τσέλσι! Ο Εμερι, τους παρέλαβε στο χείλος ενός υποβιβασμού. Τους ανέβασε στην πρωτόγνωρη (στον αιώνα που ζούμε) πολυτέλεια, η συζήτηση να είναι το βάρος στην τέταρτη θέση ή το βάρος στο Κόνφερενς Λιγκ. Ακριβώς εκεί, εκτιμώ ότι το έχασαν. Με τα λόγια του προπονητή, η Αστον Βίλα προσήλθε σε "ένα καλό τεστ". Ο Ολυμπιακός ήταν δεδομένο, οπότε περίττευαν τα λόγια του οποιουδήποτε, ότι προσερχόταν σε ματς καριέρας. Ιστορίας. Ζωής.
Εκεί είναι και η, όχι σπάνια, δυσαρμονία ανάμεσα στην πολιτική των κλαμπ και στην επιθυμία του κόσμου που ακολουθεί τα κλαμπ. Ο κόσμος, είναι φυσιολογικό να θέλει ένα τρόπαιο. Η τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα, ωραιότατη μεν, δεν είναι τρόπαιο δε. Για ομάδες τύπου Αστον Βίλα, τέταρτη θέση στο αγγλικό πρωτάθλημα συνεπάγεται μέσες-άκρες τα εξής. Βγαίνεις Τσάμπιονς Λιγκ, όντως. Είσαι παντελώς ανέτοιμος, για κάτι τέτοιο. Τρως ξύλο. Τα λεφτά (στα νούμερα που "παίζει" η Πρέμιερ Λιγκ) είναι, περίπου, φιστίκια. Καταναλώνεσαι σε αυτό, φεύγεις με μώλωπες, συνειδητοποιείς πόσο λιγνό είναι το ρόστερ, χάνεις την αυτοεκτίμηση, στο μεταξύ μπροστά έχει...άλλη τόση σεζόν, εν τέλει τερματίζεις δέκατος ή κάτι τέτοιο, την επόμενη χρονιά δεν παίζεις πουθενά! Να το πεις ανοησία, και λίγο ακούγεται.
Είναι με διαφορά, η πιο roller-coaster σεζόν στα εκατό χρόνια που υπάρχει Ολυμπιακός. Ηταν με διαφορά, το πιο roller-coaster διεθνές παιγνίδι στα 65 χρόνια που ο Ολυμπιακός συμμετέχει στα Κύπελλα Ευρώπης. Με αβαντάζ +2 γκολ, η ομάδα έχει προχωρήσει στο τελευταίο βήμα πριν τον πρώτο τελικό στα χρονικά της, πότε; Ακριβώς στη σεζόν που (εκτός από όσα αναφέραμε πιο πάνω, επιπλέον) δέχθηκε πέντε γκολ στο Φράιμπουργκ, ηττήθηκε στη Λαμία, έγραψε ζερό νίκες σε τρεις συναντήσεις με την ΑΕΚ, ο δε Παναθηναϊκός τους έχει νικήσει σε ένα ματς, σε δύο ματς, στα χαρτιά, στα πέναλτι, κανονικά, σε ματς με θεατές, σε ματς δίχως θεατές, εντός έδρας, εκτός έδρας, σε ματς που προηγήθηκαν οι μεν, σε ματς που προηγήθηκαν οι δε. Ο Παναθηναϊκός, που σήμερα είναι σε πρόθυρο κατάθλιψης...
Εγινε λοιπόν, έτσι. Τρενάκι λούνα-παρκ. Αλλά "δεν γίνεται έτσι" για να πρέπει να το αντιγράψει κανείς. Το έτσι, ένα τρενάκι λούνα-παρκ, δεν είναι manual επιτυχίας ακόμη κι όταν συμβεί να φέρει επιτυχία. Θαυμάσιο, να συμβεί. Συγχρόνως ισχύει όσο πουθενά, η προειδοποίηση στη διαφήμιση. Μη το δοκιμάσετε στο σπίτι! Καλά-καλά, ούτε...ο Ολυμπιακός θα το δοκιμάσει του χρόνου. Ελπίζω, δηλαδή.
