Υπάρχουν ιστορίες που δεν μπορείς να εξηγήσεις με ανθρώπινα μέτρα. Τα πώς… Τα γιατί… Τα πότε… Τα για πόσο… Έχεις την επιλογή, όμως: Συνεχίζω να το ψάχνω ή απολαμβάνω τη διαδρομή; Συνεχίζω να μεμψιμοιρώ ή δουλεύω για να αλλάξω την πραγματικότητά μου. Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί θα μπορούσε να αναρωτιέται όταν 15 ετών παράτησε το σχολείο για να γίνει κηπουρός και να βοηθήσει την οικογένειά του. Θα μπορούσε να εγκαταλείψει, μεγαλώνοντας σε μια παράγκα στην Νταρμπ Μιλάν της Καζαμπλάνκα.
Ή θα μπορούσε να απορεί όταν το 2018 ο κόσμος έμαθε το όνομά του, χωρίς καλά-καλά να το ξέρει η γειτονιά του! «Είναι ένα μείγμα Ντιντιέ Ντρογκμπά και Σάμουελ Ετό, με μια πινελιά από το Φλοράν Μαλουντά». Υπερβολές. Σαχλαμάρες. Ποινικοποιημένες κολακείες, θα έλεγαν, αν το άρθρο γραφόταν στις 6 Αυγούστου του 2023, όταν ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Μαρονικού φορ. Και σήμερα; Σήμερα είναι το σημείο αναφοράς του. Αύριο; Στο μέλλον ενδεχομένως και να αναφέρεται ως το σημείο καμπής! Εκείνο που θα αλλάξει την ιστορία του…
Εκείνος που ήξερε να μοχθεί…
Ο Αντέλ Σεντλί δεν πίστευε στα μάτια του παρακολουθώντας το Κύπελλο των Εθνών του 2018. Ένας επιθετικός, τον οποίο δεν τον ήξεραν καν στο Μαρόκο, οδηγούσε τη χώρα στον θρίαμβο. Ήταν πρώτος σκόρερ. Ήταν ο παίκτης του τουρνουά. Ήταν εκείνος, που ανάγκασε τον βετεράνο Τυνήσιο μέσο, ο οποίος ήταν πρέσβης της διοργάνωσης, να μιλήσει με τόσο κολακευτικά λόγια που άγγιζαν την υπερβολή, αν όχι την ποδοσφαιρική ύβρη. Ωστόσο, ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί έκανε πράγματα που ξεπερνούσαν την υπερβολή και έμοιαζαν ποδοσφαιρική ύβρη.
Δύο γκολ στο πρώτο του ματς με αντίπαλο την Μαυριτανία. Παρεμπιπτόντως και έτσι για να δώσουμε στα γεγονότα την ακριβή τους διάσταση, εκείνο το ματς στις 13 Ιανουαρίου ήταν και το ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα του Μαρόκο. Ακολούθησε το δεύτερο ματς με την Γουϊνέα. Έβαλε τρία γκολ. Μετά έκανε… κοιλιά στην απόδοσή του και πέτυχε μόλις ένα στην Ναμίμπια. Λιβύη και δύο γκολ, Νιγηρία στον τελικό και ένα γκολ. Το σύνολο εννέα γκολ και η Εθνική Μαρόκο των φτωχών (σ.σ. των «πλουσίων» είναι εκείνοι που αποτελείται από ποδοσφαιριστές που παίζουν εκτός χώρας και σπανίως μετέχουν στο Κόπα Άφρικα) στην κορυφή.
«Είναι ένας παίκτης που έχει σπουδαίες δυνατότητες και είναι γεμάτος ανθρώπινες και αθλητικές αρετές. Είναι ήρεμος, γαλήνιος, γενναιόδωρος και δουλεύει για τους συμπαίκτες του. Αυτό είναι ένα σπουδαίο προτέρημα για επιθετικό, να γνωρίζει και να θέλει να παίζει για την ομάδα». Ο Τζαμάλ Σελάμι ήταν προπονητής του εκείνη τη χρονιά στην Εθνική Μαρόκο. Ήταν, επίσης, ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε σε έναν αγώνα της Superleague της χώρας. Ο Ελ Κααμπί έπαιζε στην Renaissance de Berkane και αντίπαλος ήταν η Ράχα Καζαμπλάνκα. Ο τότε 24χρονος επιθετικός σκόραρε δύο φορές από το σημείο του πέναλτι. Wow, θα σκεφτείς… Και; «Ήταν ο τρόπος που εκτέλεσε τα πέναλτι, που με εξίταρε. Ειδικά απέναντι σε έναν τερματοφύλακα που είναι σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις. Είχε τα πάντα: Την τεχνική, την αυτοπεποίθηση, την πλαστικότητα – ειδικά για έναν παίκτη που χρησιμοποιεί το αριστερό πόδι και έχει τέτοιο μέγεθος».
Η ιστορία, λοιπόν, άλλαξε εκείνη τη στιγμή. Με δύο απλές εκτελέσεις πέναλτι. Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί σύντομα θα γινόταν θέμα συζήτησης, θέμα αφιερωμάτων, στόχος σπουδαίων ομάδων παγκοσμίως, μέχρι και της Ατλέτικο Μαδρίτης. Θα ακολουθήσει ο προβιβασμός του στην Εθνική ομάδα του Μαρόκο και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 στην Ρωσία για να καταλάβει ο κόσμος την αξία της σκληρής δουλειάς. Έτσι, συνηθίζουν να τον χαρακτηρίζουν άλλωστε. Ένας δουλευταράς, un bosseur, όπως είναι η γαλλική έκφραση. Un bosseur, που έπαιρνε 1.300 το μήνα ως ποδοσφαιριστής και ο οποίος στα 15 του έκανε τον κηπουρό!
Δύο πέτρες, μία μπάλα, και λουλούδια!
Δε χρειάζεται να το δραματοποιούμε. Η Νταρμπ Μιλάν είναι από τις γειτονιές που αν βρεθείς τουρίστας στην Καζαμπλάνκα θα σε συμβουλέψουν να αποφύγεις. Και τι να δεις, άλλωστε; Μόνο αν σε ελκύει ο τουρισμός της φτώχειας, αυτή η απεχθής ανθρώπινη ιδέα, θα μπορούσες να βρεθείς να περιπλανιέσαι έξι χιλιόμετρα μακριά από την τουριστική παλιά πόλη του μαροκινού λιμανιού. Εκεί τα απογεύματα έχει χωμάτινα γήπεδα, δύο πέτρες για γήπεδα και ό,τι βολέψει για μπάλα. Εκεί έχει παράγκες. Εκεί έχει βιοπάλη. Εκεί έχει μαθήματα ζωής.
«Όσα έμαθα στο δρόμο, είναι όσα είμαι σήμερα. Είμαι περήφανος για την παιδική μου ηλικία», συνοψίζει ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί χωρίς να νοιάζεται για βλέμματα οίκτου ή συμπόνοιας. «Μεγάλωσα στο Νταρμπ Μιλάν και ακολούθως μετακομίσαμε στην Μεντιούνα, δύο περιοχές της εργατικής τάξης. Είδα τους γονείς μου να μοχθούν για να μπορούν να μας ταΐσουν. Αυτό μας έδωσε κίνητρο να δουλέψουμε κι εμείς σκληρά για να τους βοηθήσουμε. Η οικονομική μας κατάσταση ήταν δύσκολη. Τα καλοκαίρια βοηθούσα τον πατέρα μου στην οικοδομή. Ευχαριστώ τον Θεό, διότι αυτό με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα».
Ο άνθρωπος που είναι σήμερα, πέρα από τη σκληρή δουλειά, έμαθε να έχει υπομονή. Αν δεν είχε, δε θα μπορούσε να τα καταφέρει. Αν δεν είχε υπομονή, δε θα ήταν ποδοσφαιριστής. Και για να γίνει ποδοσφαιριστής, έπρεπε πρώτα να γίνει κηπουρός! Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν άπειροι δρόμοι προς τον προορισμό σου; «Είναι μια δουλειά που έκαναν πολλοί στην οικογένεια. Ήταν τιμή μου να δουλεύω ως κηπουρός. Μαθαίνεις να έχεις υπομονή, να εκτιμάς το χρόνο, να συνδυάζεις την τέχνη και τη δημιουργικότητα με τη δουλειά στη γη. Ήταν εκείνο που έθεσε τις βάσεις για το μονοπάτι που με οδήγησε στο σήμερα».
Τα απογεύματα, είτε το πρωί είχε σχολείο, είτε κηπουρική, ήταν γεμάτα ποδόσφαιρο. Οι φίλοι του έβλεπαν σε εκείνον κάτι που δεν έβλεπαν στον εαυτό τους και τον προέτρεπαν να το ψάξει περισσότερο, να ασχοληθεί πιο συστηματικά. Το 2014 υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Ήταν 21 ετών και ΔΕΝ ήταν επιθετικός. Στην δεύτερη κατηγορία του Μαρόκο, αλλά και σε ομάδες τοπικού πρωταθλήματος, όπου πήγαινε δανεικός, επέμεναν να τον βάζουν στο κέντρο της άμυνας, στο αριστερό άκρο της άμυνας ή ως αμυντικό μέσο. Κι εκεί κάπου θα βολόδερνε, αν δεν σκόραρε ασταμάτητα σε ένα τουρνουά προετοιμασίας με την Raja Casablanca το καλοκαίρι του 2016. Η τότε ομάδα του, του… επέτρεψε να παίξει επιθετικός κι εκείνος με 25 γκολ σε 33 ματς την ανέβασε στη μεγάλη κατηγορία.
Ακολούθησε η αλματώδης εξέλιξή του. 18 μήνες, οι οποίοι τον έφεραν από την απόλυτη αφάνεια στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 ως μόλις ένας από τους έξι ποδοσφαιριστές της αποστολής του Μαρόκο στη Ρωσία, που δεν ήταν γιος μεταναστών. Μόλις ένας από τους έξι που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στη χώρα. Διόλου απίστευτο ότι έφτασε να παίζει και βασικός στα δύο από τα τρία ματς του Μαρόκο στη διοργάνωση. Η διαδρομή του ήταν γεμάτη δόξα, πλούτο, αλλά όχι καταξίωση. Έπαιξε στο Κατάρ, έπαιξε στην Τουρκία, έπαιξε στην Κίνα ̇ο ποδοσφαιριστής που αμειβόταν με 1.386 ευρώ μηνιαίως στην Μπερκανέ υπέγραψε συμβόλαιο 370 χιλιάδων ευρώ στην Κίνα. Ήταν 25 ετών. Είχε υπομονή. Ήξερε να έχει υπομονή.
Μερικές φορές δεν είναι μόνο τα λουλούδια που πρέπει να περιμένουν την άνοιξη για να ανθίσουν…
